Ik (v.)

Isabel Bos

Ik wil niet meer dat mijn vrouw-zijn mij definieert.

Ik ben een studente, een DWARSer, GroenLinkser, vriendin, dochter, zus, familielid, Nederlander en Duitser. Dit is wie ik ben, zo identificeer ik mijzelf. Natuurlijk ben ik ook een vrouw, en dat vind ik geweldig. Maar ik wil niet dat dit mij tegenwerkt.

Het feit dat ik een vrouw ben, maakt dat ik 16 procent minder loon krijg dan een man zou krijgen voor dezelfde functie. Dat wil ik niet, daar heb ik niet voor gekozen. Ik wil niet dat mijn geslacht ervoor zorgt dat ik meer uren moet werken voor hetzelfde inkomen. En toch gebeurt het.

Als ik ziek ben, maak ik bij de inname van medicatie 60% meer kans op bijwerkingen dan een man. Dit komt doordat medicatie meestal getest wordt op mannen, en niet op vrouwen. Mijn geslacht kan er dus voor zorgen dat medicatie bij ziekte mij nog zieker kan maken. Omdat ik geen man ben.

In een volle trein legde de man die naast me zat in de tweezits zijn hand op mijn been. Al fietsend door de stad werd ik klemgereden, omdat een man mij eens goed wilde bekijken. Als ik ’s avonds van de tramhalte naar huis loop klamp ik mijn mobiel altijd stevig vast, en tel ik elke stap tot ik thuis ben. Mannen hebben minder respect voor mij, omdat ik vrouw ben.

RTL 7 zegt mij dat mijn liefde voor Formule 1 een mannending is. In reclames zijn de belangrijkste bezigheden van vrouwen het koken, shoppen, scheren van intieme zones en ongesteld zijn. En wee ons gebeente als ze niet sexy zijn terwijl ze dit doen. Stereotypes in de media over vrouwen zijn schadelijk, want ze zijn moeilijk te doorbreken. Zo blijft gelijke behandeling een verre droom.

Al deze hindernissen moet ik ondervinden vanwege mijn geslacht. Dit overkomt mannen niet, en dat bepaalt hoe anders mijn leven is dan dat van een man. En zolang ik mij nog elke dag moet realiseren hoe ontzettend anders mijn leven is dan dat van een man, is er van gelijkheid in Nederland geen sprake. Feminisme is nodig, en dat is jammer. Want het is 2016, geen 1956. Het verbeteren van de positie van vrouwen had in ons land geen issue meer moeten zijn.

Totdat mijn leven niet meer beïnvloed wordt door mijn geslacht, zal mijn vrouw-zijn mij blijven definiëren. Ik droom van een dag waarop dit niet meer zo is.