Martins verslag van het Woonprotest

Schrijver: Martin Voogd

Vorige week zondag 12 september werd ik wakker in mijn veertien-vierkante-meter-grote, 580-euro-per-maand-kostende kamer in Oud-Zuid. 580 euro, volgens Kamernet is dit beneden gemiddeld voor een kamer in Amsterdam [1]. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met ouders die het breed hebben en een groot deel van mijn huur betalen. Voor veel jonge mensen is uit huis gaan simpelweg onbetaalbaar geworden. Tussen 2010 en 2018 is het percentage thuiswonende 25- tot 30-jarigen toegenomen van 14 tot 18 procent [2]. Huurprijzen en huizenprijzen rijzen de pan uit en de politiek lijkt deze crisis, want dat is het, niet serieus te nemen. Tijd om te protesteren dus! Ik keek al een aantal weken uit naar deze zondag. Het Woonprotest zou namelijk mijn eerste protest worden. In deze blog ga ik met jullie delen hoe ik deze dag heb ervaren.

Ik werd wakker met een hoeveelheid spanning die erbij hoort als je iets gaat doen wat je nog nooit gedaan hebt. Met mijn DWARS-trui aan fietste ik richting het Westerpark. Het voelde wat onwennig om met mijn politieke voorkeur op mijn sweater door de stad te fietsen. Niet dat ik die geheim wil houden, maar zelfs in Amsterdam zullen er best wel wat mensen zijn die geen groot fan zijn van GroenLinks. Na zo’n twintig minuten fietsen parkeerde ik mijn fiets op 10 minuutjes lopen van de plek waar het protest zou plaatsvinden. Met wat leden van DWARS Amsterdam verzamelden we bij restaurant Pacific. Terwijl we stonden te wachten kwam een delegatie van Volt het terrein oplopen met een overdaad aan vlaggen. Een DWARSer merkte op dat mijn trui exact dezelfde kleur paars was als het paars van Volt. Plots had ik spijt dat ik niet voor een groene trui had gekozen.

Om 14:00 begon het protest. Met een groepje DWARSers en GroenLinksers stonden we een stukje rechts van het podium, waar het relatief rustig was. De sprekers waren vanaf hier soms lastig te horen, maar corona-technisch was dit misschien wel een verstandige keuze. Het programma telde een aantal sprekers die verschillende aspecten van de wooncrisis belichtten. ‘Geen kankerduur kankerhuis’ riep Fatima Faïd van de Haagse Stadspartij die het programma aan elkaar praatte. Dit leidde op Twitter natuurlijk tot veel verontwaardigde reacties van mensen die meer oog hebben voor vorm dan inhoud. Overigens was dit niet een van de leuzen die ons werd aangeleerd. Die waren iets minder controversieel: ‘mens boven markt’ en ‘fuck de woningmarkt, wonen is een recht’. Deze werden, soms niet helemaal in harmonie, tussen de verschillende sprekers door gescandeerd.

Na ongeveer twee uur staan en soms even zitten kwam het programma tot een einde en was het tijd om in een stoet richting de Dam te lopen. Eerst zat er nog niet zoveel vaart in en liepen we met een slakkentempo het terrein af. Ik vroeg me af of we voor het donker op de Dam zouden arriveren. Na een tijdje ging het tempo iets omhoog en liepen we door de straten van Amsterdam. Regelmatig riep iemand een leus door een megafoon en dan riep iedereen mee. Soms werd dat begeleid door getrommel op een verkeersbord, wat verrassend muzikaal klonk. Het voelde goed om met zo’n grote groep, 15.000 mensen las ik achteraf, door Amsterdam te lopen. Ik kreeg het idee dat het protest breed werd gesteund, ook door toeschouwers. Na ongeveer een uur lopen, bereikten we de Dam, waar ons verzocht werd om het plein weer te verlaten. Mijn eerste protest zat erop. Ik liep weer terug naar het Westerpark, waar mijn fiets nog stond en ging met een tevreden gevoel naar huis.

[1] https://kamernet.nl/tips/verhuurders/huurprijs/kamer-verhuren-in-amsterdam-de-gemiddelde-huurprijzen

[2] https://www.nu.nl/algemeen/5578244/jongeren-wonen-noodgedwongen-steeds-langer-bij-ouders.html