Dat was nog eens wakker worden. Trump had praktisch al gewonnen, nog 3 kiesmannen te gaan toen ik mijn bed uit rolde. Ben ik verrast? Niet echt. Ben ik er verdrietig om? Ook niet echt. In een wereld vol polarisatie was een verlies van Harris te verwachten, aangezien zij deed alsof die wereld niet bestond. Het jasje aantrekken van het redelijke midden in een politieke arena waar een écht links blok ontbreekt, dat werkt niet. Hoe had ze het beter kunnen aanpakken?

Laat ik even beginnen met uitleggen waarom ik er niet verdrietig om ben, want zonder uitleg zal ik waarschijnlijk veel opgetrokken wenkbrauwen mijn kant op krijgen. Het is geen verhaal over dat we het in 2016 ook overleefden. Het is ook geen verhaal dat ik geen medelijden heb met het Amerikaanse volk dat zelf deze keuze heeft gemaakt. Nee, het komt doordat deze verkiezingen in de VS het belangrijkste voorbeeld is dit jaar, dat politiek voeren zonder eigen verhaal niet werkt.

Eerdere voorbeelden

Eerder dit jaar hadden we al de voorbeelden van de Britse en de Franse verkiezingen. Daar schreven onder andere Joshua en Vincent al eerder over. Ten tijde van die verkiezingen was er de schijn van een linkse wederopstanding. In het geval van het Verenigd Koninkrijk had vrijwel iedereen van de ToriesTories is een benaming voor leden van de Conservative Party. kunnen winnen. Starmers gematigde beleid leverde hem minder stemmen op dan Corbyns sterke linkse geluid, en zijn winst is vooral te danken aan het districtenstelsel. In Frankrijk werd het linkse blok de grootste, maar daar weigerde Macron mee samen te werken waardoor ze alsnog met een centrumrechtse premier moeten leven.

Politiek voeren zonder eigen verhaal werkt niet.

De linkse mensen die naar die overwinningen keken en dachten: “Jippie, links zit weer in de lift”, die kwamen van een koude kermis thuis. Toen Harris het stokje overnam van Biden als kandidaat, werd er weer nieuw optimisme de wereld in geholpen. Hoewel ze een stuk betere kandidaat was dan Biden, ontstond er al snel het beeld dat dat genoeg zou zijn om de winst te claimen. Dat was dus uiteindelijk niet zo.

Waar kwam Harris tekort?

Harris begon haar campagne goed, ze had in Tim Walz een sympathieke running mate, dus waar struikelde ze nou eigenlijk? Dit kan volgens mij verweten worden aan wat ik graag “say nothing” politiek noem. Dit houdt in dat ze stil of vaag is gebleven op onderwerpen waar mensen toch al denken te weten waar ze voor staat, zelfs al weerspreekt ze dat. Een groot voorbeeld hiervan is het Israël-Palestina conflict. De linkse flanken van het politiek spectrum verwachtte van de “linkse” kandidaat dat die de genocide zou veroordelen. Toch bleef ze een beetje in het midden op dat thema. Ze sprak steun uit voor het recht op zelfbescherming van Israël, maar ze wilde ook humanitaire hulp bieden aan de bezette gebieden.

Het thema van Israël-Palestina zal niet de doodslag zijn geweest. Maar er zijn wel meer voorbeelden van thema’s waar je een bepaald standpunt op verwacht om vervolgens te zien dat Harris zich gematigd uitspreekt, waarschijnlijk in een poging de gematigde republikeinen aan te spreken. Dat zag je ook terug in een interview dat Harris gaf over transgenderzorg, waarbij ze niet volmondig steun uitsprak , maar zei de wet te zullen volgen. Het moge duidelijk zijn dat ze de trans community gewoon steunt, maar volmondige steun zou potentiële stemmers weer wegduwen.

Kamala Harris geeft een speech bij een rally

Een laatste voorbeeld hiervan is dat ze zei een republikein in haar kabinet te willen opnemen om zo de polarisatie tegen te werken. Maar in een campagne die er vooral om draaide dat zij een beter persoon is dan Trump, die de republikeinse partij naar zijn hand heeft gezet, is dat een domme zet geweest. Je profileert jezelf als beter, maar biedt wel een plaats voor iemand van de partij van Trump om deel uit te maken van je beleidsvorming. En hoewel dat waarschijnlijk eerder een type als Liz Cheney of Mitt Romney zou zijn, dan een Ron DeSantis, het is een warrig bericht om aan je kiezers mee te geven.

Dat warrige beeld heeft zich voortgezet in het beleid van Bidens kabinet, waar Harris natuurlijk een belangrijke rol in speelt. Biden werd verkozen met een belofte voor een humaner migratiebeleid. Binnen een paar maanden werd het bouwen van Trumps muur stopgezet. In 2023 nam Harris het voortouw om met beide partijen een nieuw migratiebeleid voort te zetten, waarbij de muur verder gebouwd zou worden op bepaalde delen van de grens. Uiteindelijk torpedeerden de republikeinen dit voorstel. Maar Harris is op dat onderwerp ook meer richting het republikeinse kamp opgeschoven, en voor wat? Migratie is hét onderwerp van Trump. Waarom zou je met eenzelfde soort beleid komen en de verschillen in het oog van het publiek nog kleiner maken? Zoals we in Nederland zagen, vergroot dat alleen maar de kans om een fascist het zadel in te hijsen.

Wat had ze moeten doen?

Het is te laat om te zeggen wat zij zal moeten doen. Maar laat dit een bericht zijn aan hen die de politiek nog niet hebben opgegeven na vannacht. Spreek je uit, heb een mening en laat die mening horen. Ben je een politicus die nu in het zadel zit? Maak van je mening beleid. Je kan geen mooie beloftes maken in een campagne die je nu ook al had kunnen verwezenlijken. Hetzelfde geldt voor iedereen in de oppositie. Wees fel. Weest trots op waar je voor staat. Trek mensen aan met je passie en ambitie. Als mensen weer het stemhokje opzoeken moeten ze weten dat je ergens voor staat, en dat doe je door er volmondig en met borst vooruit te pleiten.