Voor veel mensen is het houden van en respecteren van het eigen lichaam een ingewikkelde zigzagweg. In een online samenleving die in de palm van je hand ligt, waar kritiek maar ook ideaalbeelden grenzeloos en in een rap tempo op de voorgrond worden geduwd, is het ook niet gek dat velen onderweg vast komen te zitten de berm. Voer bij een willekeurige zoekmachine de term ‘beach body’ in en je ziet de langharige slanke witte vrouwen één voor één verschijnen. Een hele nauwe definitie, met als resultaat dat maar een kleine groep zich herkent in dit beeld. De overgrote meerderheid niet.

Maar toch ligt de verwachting bij verandering. Elke ochtend dan maar ontbijten met een appel en daarna naar de Basic Fit sjokken, in de stille hoop jezelf in de toekomst te herkennen in de zoekresultaten —om na al dat geworstel geprezen te worden met het resultaat. Alleen in hoeverre moeten we gewichtsverlies prijzen, bevestigen we daar juist niet mee dat je lichaam daarvoor niet goed genoeg was? Of nemen we daarmee het recht en de keuze af om te doen met je lichaam wat jij wil?

Adele weet met de enorme reikwijdte van haar zangstem en vele wereldhits keer op keer miljoenen harten te roeren. Sinds haar allereerste album in 2008 over de toonbank ging, is naast haar muziek ook haar lichaam een veel besproken en uitgeplozen onderwerp. Adele voldeed niet aan het beeld wat men verwachtte bij een internationale ster. De media en fans staken hun afgunst niet onder stoelen of banken. Waarom veranderde Adele haar lichaam niet, nu ze zo in het spotlight stond?

In een recente verjaardagsinstagrampost deelt Adele een foto van haarzelf en spreekt daarbij haar waardering uit voor ieder met een essentiële beroep en zorgwerkers. Maar al snel werd de originele boodschap en intentie van de foto overschreeuwt door een veel dringendere kwestie, namelijk het gewichtsverlies dat Adele is ondergaan. Op de gedeelde foto is een stralende en lachende Adele te zien én een groot contrast met voorgaande posts. Waar online aan de ene zijde veel lof en prees ontstond, leek aan de andere zijde juist een tegenpool te ontstaan.

Veel reacties beamen haar gewichtsverlies. Van felicitaties tot het complimenteren van haar strijdlustigheid en doorzettingsvermogen tot hoe goed Adele eruitziet nu de verloren kilo’s haar niet meer belichamen. Waar andere reacties zich juist richten op de keerzijde – in hoeverre mogen we Adele haar gewichtsverlies prijzen, en heeft dat gewichtsverlies wel op een gezonde manier plaatsgevonden? Geven we daarmee niet de boodschap af dat een slanker lichaam een beter lichaam is?

De respons op Adele haar verjaardagsfoto en de roering die het veroorzaakt, maakt deel uit van een groter overkoepelend probleem: waarom voelen we zo snel de behoefte om onszelf te betrekken bij het lichaam van een ander? We zouden Adele juist moeten vieren zonder de nadruk te leggen op haar gewicht, en haar niet naar beneden halen of juist prijzen voor gewichtsverlies. Laten we focussen op de blijdschap en warmte die ze uitstraalt op de foto en Adele vieren in alle lichaamsvormen.