Vandaag, 2 juli 2024, is een zwarte dag in de Nederlandse geschiedenis. Sinds vandaag kent Nederland haar eerste extreemrechtse kabinet. Een kabinet gebouwd op leugens met de meest ongure types die Wilders uit zijn hoed heeft kunnen toveren. Met een akkoord gebouwd op onrealistische plannen die de echte problemen van het land alleen maar vooruit schuiven en vergroten. Die juist de meest kwetsbaren van het land alleen maar meer pijn doen en de zondebokpolitiek van de PVV de norm maken.

Woede en onbegrip

Net als velen van jullie met mij, ben ik boos. Boos op de VVD, die na jaren wanbeleid hun kabinet liet vallen op een leugen en vervolgens de beste campagne voerde die de PVV ooit gekend heeft. Boos op NSC, die kiezers lokte met beloftes van goed bestuur en rechtsstatelijkheid, maar vervolgens een kabinet mogelijk maakte met de minst rechtstatelijke partij van Nederland die alleen maar meer mensen in de bestuurlijke molen zal vermorzelen. Boos op de PVV en de BBB, die makkelijke oplossingen aandragen voor moeilijke problemen. Die haat en angst voor de ander hebben verheven tot gemeengoed. Boos dat extreemrechts tijdens onze generatie zo genormaliseerd is dat ik me niet kan indenken dat het ooit anders is geweest. Boos dat onverdraagzaamheid en nepnieuws de norm zijn geworden. Boos dat ik de democratische normen voor mijn ogen zie verwateren. En ik ben gefrustreerd met onze eigen politieke leider, die als oppositieleider de door DWARS gegeven bokshandschoenen wel wat vaker mag laten zien.

Maar die woede vreet alleen mij vanbinnen op. Van cynisme en interne boosheid is niemand ooit beter geworden. Deze woede kunnen we beter omzetten in krachtige en keiharde oppositie tegen dit extreemrechtse kabinet om de schade zo veel mogelijk tegen te gaan, in verbinding met de mensen die het onder dit extreemrechtse kabinet het zwaarst te verduren zullen krijgen. Ook al ben ik mateloos en permanent gefrustreerd met Frans Timmermans, toch denk ik vaak aan zijn speech op de uitslagenavond afgelopen november. Met name denk ik vaak aan de zin: “Hou elkaar vast”. Juist dat sentiment wil ik vandaag herhalen.

Tegenstrijdigheden

Deze week is een week van tegenstrijdigheden. Gisteren, 1 juli, was het Keti Koti, een dag om de afschaffing van de slavernij te vieren. Dit vind ik altijd een mooie, maar ook zware dag. Juist daarom vind ik het onbegrijpelijk en tegenstrijdig dat dit extreemrechtse kabinet, wat oorspronkelijk zelfs op 1 juli aangesteld zou worden, de dag erna wordt beëdigd. Een dag van hoop gaat over op een dag van tegenspoed. Tegelijkertijd weiger ik om die hoop, die zo centraal staat op Keti Koti, los te laten.

Vandaag is een zwarte dag, de zoveelste tegenslag in onze strijd voor een rechtvaardige samenleving gebaseerd op liefde in plaats van haat. Maar dit is absoluut niet het einde van onze strijd. In tegenstelling, een dag als vandaag hoort ons vuur voor rechtvaardigheid juist extra aan te wakkeren. Compassie en solidariteit zijn onze kernbegrippen, maar die zijn in dit kabinet ver te zoeken. Rutte zei tijdens zijn afscheidstoespraak dat we een beetje op elkaar moeten letten. Nou ben ik het bijna nooit eens met de man, maar met dit sentiment ben ik het wel eens. Let vooral binnen onze mooie vereniging op elkaar, maar ook daarbuiten in de grote boze samenleving. Zorg voor de meest kwetsbaren in je omgeving en blijf het DWARSe geluid trots uitdragen. Blijf gaan naar protesten, blijf die discussies voeren en blijf je uitspreken tegen ongelijkheid.

Hou elkaar vast, let op elkaar, en zorg goed voor jezelf. Zeker op zo’n zware dag als vandaag.