nieuws
De zorgstaat voor chronisch zieken: redding of ondergang?
07-11-2019
Achttien worden is één grote verandering in je leven. Als kersverse officiële volwassene mag je nu zelf keuzes maken, alcohol drinken en autorijden. Maar, achttien worden is meer dan alleen maar vrijheid; achttien worden is ook verantwoordelijkheid. Dingen regelen, belasting betalen en werken: zo leuk is het allemaal niet. Voor mij en vele andere jongeren is achttien worden daarnaast nog een stukje moeilijker en vooral duurder.
door Lieve Snel
Door een chronische ziekte of beperking zijn er voor ons namelijk veel meer (medische) kosten en veel minder kansen op de arbeidsmarkt. Wij willen natuurlijk, net als alle andere jongeren, zo min mogelijk extra kosten en zoveel mogelijk mogelijkheden. Nederland, dat als een zorgstaat iedereen gelijke kansen zegt te bieden, lijkt dus een perfecte woonplaats. Ik begon daarom met goede moed aan mijn checklist, want het bieden van gelijke kansen zou dan toch ook ondersteuning voor mij betekenen?
Een goede zorgverzekering is voor mij, als bijna achttienjarige chronisch zieke, misschien wel het belangrijkste om te regelen. Ik trok er dus zo snel mogelijk een vrije middag voor uit om dit even goed te regelen. Allereerst zocht ik uit of de overheid enige kosten compenseerde: na een korte zoektocht op internet vond ik inderdaad dat ik vanuit de overheid 99 euro aan zorgtoeslag zou gaan ontvangen. Omdat de meeste studenten aan deze 99 euro bijna genoeg hebben, hoopte ik dat dit ook bij mij het geval was.
Op verschillende sites waar ik de zorgpremies kon vergelijken, kwam ik er echter al snel achter dat dit helemaal niet waar was voor mij. De minimale premie voor de zorg die ik nodig heb, bedraagt namelijk rond de 165 euro per maand. Mocht ik mij dan ook voor de tandarts deels willen verzekeren, dan komt daar nog eens minimaal 30 euro per maand bij. Door de 99 euro aan zorgtoeslag, betaal ik dus minimaal 66 euro per maand zelf aan mijn zorgpremie. Dat is best wel een fors bedrag voor een student en al helemaal voor een student waarbij werken naast de studie om gezondheidsredenen moeilijker is.
Bekomen van de eerste schrik, zocht ik verder en stuitte ik op het feit dat ik nog meer kosten zou gaan maken. Door de regelmatige ziekenhuisbezoeken is het jaarlijks betalen van mijn eigen risico namelijk een “must”. 385 euro per jaar moet ik hier dus voor apart zetten. Compensatie vanuit de overheid bestaat hier niet tot nauwelijks meer voor omdat deze een aantal jaren terug is afgeschaft. Nog meer kosten dus, maar helaas zat er nog een addertje onder het gras: niet alle medicijnen worden volledig vergoed.
Dus ik moet rekening houden met 20 à 30 euro extra kosten voor niet (volledig) vergoede medicijnen zoals vitaminen en calcium, die bij mijn ziekte wel structureel gebruikt zullen moeten worden. Deze kosten naast mijn zorgpremie (van het eigen risico en medicijnen) bedragen dus ongeveer 57 euro per maand. Dit betekent dat ik opgeteld minimaal 123 euro per maand zelf moet gaan betalen aan mijn noodzakelijke zorg. Ter vergelijking: mijn gezonde broer betaalt ongeveer 40 euro per maand aan zijn zorgverzekering. Dat is toch wel een beetje bizar?
Ja, meer zorg geeft nu eenmaal meer kosten, daar ben ik het helemaal mee eens. Maar chronisch zieken betalen in Nederland maandelijks “boetes” voor hun ziekte: de zorgbehoefte verandert namelijk niet en de zorgbehoefte is daarnaast ook geen keuze. Want als ik mijn medicijnen niet zou gebruiken en mijn ziekenhuisbezoeken zou overslaan, zou ik bewust mijn eigen levensduur beperken. Is het kiezen van minder zorg dan een reële mogelijkheid?
En dan nog even terugkomend op Nederland als een zorgstaat; in een zorgstaat draait het om het (financieel) dragen van de zwakkeren in de samenleving. Dit is bij uitkeringen wettelijk geregeld. Maar voor chronisch zieken bestaat er dus weinig tot geen steun vanuit de overheid voor de extra zorgkosten. Deze steun is namelijk, door de jaren heen, verdwenen bij de vele bezuinigingen.
Maar in deze tijden van economische bloei en welvaart vraag ik mij af: waar is de hulp die ik en vele andere jongeren nodig hebben. Waarom is er geen tegemoetkoming voor ons? Ik denk namelijk dat subsidies voor chronisch zieken erg hard nodig zijn en zeker bij jongeren. Extra kosten en minder kansen in de maatschappij zijn namelijk het gevolg van het ontbreken van deze subsidies. Hieruit is de harde conclusie te trekken dat de zorgstaat in Nederland voor deze groep niet werkt. De vraag aan Den Haag is dus: is dit wat we willen?
