Ik had nooit gedacht dat ik voor OverDWARS een stukje zou schrijven. Zou mijn idee wel goed genoeg zijn? Durfde ik het aan dat met de wereld te delen? Zou het mij wel lukken? Zou ik het afmaken? Zou ik het dan opsturen? Zou ik ooit met een ander over mijn stuk durven praten? Dat zou toch alleen maar verplichtingen oproepen? Ik wil toch niemand teleurstellen?

Ik ben nooit zo’n schrijver geweest, niet zo’n lezer ook. Kwam tot na mijn Speciale Basisschool en vmbo TL goed weg met alleen opletten in de klas en de voorgeschreven opdrachtjes maken. Goed, ik was een beetje anders dan mijn klasgenoten, flapte er dingen uit die zorgden dat ik niet veel vrienden had en was zo snel afgeleid dat vriendschappen maar een jaar duurden. De oplettende psychologiestudent, SPH-student of maatschappelijk werker zal al een patroon herkennen. Een klein deel van de familieleden trouwens ook.

Ik heb attention deficit hyperactivity disorder, in de volksmond ook wel bekend als ADHD. Er zijn een paar symptomen, ik zal alleen die van mij noemen omdat ADHD bij iedereen anders is. Ik ben snel afgeleid, ben ongeduldig en kap dan mensen af, denk niet altijd even goed na over wat ik zeg en ben totaal niet goed in plannen waardoor ik ergens enthousiast aan begin zonder het af te maken.

“Ik deed alsof alles oké ging”

Tot mijn 16e had ik hierdoor weinig vrienden, was ik ook een tijd daarna nog niet erg gefocust op wat ik wilde en heb ik depresieve periodes gehad. Ik was zo bang werk niet af te maken dat ik na een tijdje nergens meer aan begon. Dat laatste werd een ramp. Na de revalidatie van mijn gebroken been was ik compleet uit het hbo-ritme. Ik begon achter te lopen op mijn schoolwerk. Er zijn weken geweest dat ik overdag in bed filmpjes lag te kijken en ’s avonds op politieke bijeenkomsten deed alsof alles oké ging.

Ho, wacht! Er is licht aan het einde van de tunnel! Mijn studieresultaten waren niet goed en dat moest een keer gevolgen hebben. Vorig jaar had ik nog niet zo door dat ADHD hier aan het werk was en dacht ik met een cursus hier en wat extra begeleiding daar klaar te zijn. Niks veranderde. Na een paar keer bij de psycholoog ben ik bij PsyQ in behandeling gekomen. Zij geven uitgebreidere behandelingen voor een scala aan dingen. Daar ben ik erachter gekomen dat ADHD een grotere rol in mijn leven speelt dan ik dacht. Ook gebeurde wat ik nooit dacht dat ik zou doen. Ik ging medicijnen slikken voor ADHD.

Het stigma op medicijngebruik voor een psychische aandoening of cognitief verschil (zoals ik mijn ADHD zie) is groot. Je hebt mensen die nog steeds geloven dat mensen die aan hun innerlijke zelf werken met een professional aanstellers of zwakkelingen zijn. Dan zijn er mensen die denken dat aandoeningen of verschillen een samenzwering zijn van de farmaceutische industrie om meer geld te verdienen.

“Wie weet ligt de oplossing
van een maatschappelijk probleem
nu wel te wachten in het brein
van een ADHD’er”

Maar ho even! Mensen die uit angst om zwak te zijn niet naar een pro gaan en ondertussen wel maatschappelijk ongewenst gedrag vertonen kosten de samenleving misschien wel meer dan wat we nu uitgeven aan psychische zorg. Over de ‘farmaceutische samenzwering’ kan ik zeggen dat de farmaceutische industrie inderdaad veel verdient aan ADHD’ers met medicatie. Dit komt deels door het patent dat op de samenstelling van toepassing is. Maar als we het maar graag genoeg willen kan een patent worden ingetrokken – en ik kijk hier met een schuin oog naar de politiek.

Hier kunnen we nog langer over debatteren, maar feit is dat de namaak-Concerta die ik nu slik werkt voor mij. En met mij zijn er vele anderen die met de combinatie medicatie en begeleiding merken dat ze meer kunnen dan ze ooit hadden gedacht. Hyperfocus zit in mijn systeem, het enige wat ik nodig heb is enthousiasme. Met mijn pil blijft dat 8 a 10 uur hangen. Wie weet ligt de oplossing van een maatschappelijk probleem nu wel te wachten in het brein van een ADHD’er. Een ADHD’er die zich door alle prikkels niet kan focussen op het gedaan krijgen van het denkproces!

Ik ben ook geduldiger in gesprekken en spreek meer af met vrienden dan ooit. Wie weet hoeveel meer waardevolle connecties er in de samenleving gemaakt kunnen worden als we het potentieel van ADHD’ers gebruiken! Ik zie mijn ADHD niet als een vloek, maar als een half cadeautje. Met het openmaken heb ik allen wat hulp nodig, en de medicijnen helpen mij.