Ik zit aan de eettafel, tegenover me zit mijn moeder, een alleenstaande moslima in de 50. Eerst klaagt ze over mijn broertje van 12. Lachend probeer ik haar gerust te stellen en de sfeer goed te houden. Tot mijn moeder het gaat hebben over de coming-out week op haar school, het gesprek krijgt een naar kantje. Mijn moeder begint te klagen over een drag queen, ze snapt niet wat zij op school doet en waarom ze haar verhaal mag houden. Ik schrik. Als iemand discriminatie snapt, is het mijn moeder wel. Als jonge vrouw met hoofddoek in de jaren ‘80 is ze er praktisch mee opgegroeid.

Ik vroeg haar wat het probleem was: “Het is toch prima dat er zo’n dag wordt georganiseerd?” Mijn moeder antwoordde boos: “Nooit is er een dag voor moslima’s georganiseerd. Sterker nog, in Nederland zou een vrouw in een boerka niet eens de school in mogen en in Frankrijk zou ik niet eens mogen werken met hoofddoek.” Verslagen kijk ik mijn moeder aan. Ik antwoord: “Ma, het klinkt alsof je jaloers bent op de drag queen.” Mijn moeder kijkt terug en met tranen in haar ogen antwoordde ze: “Ja, inderdaad. Ik ben jaloers.”

De goede
Gijs is 20 en super woke. Hij leeft mee met de minderheden in het land en vindt het ook verschrikkelijk dat het ‘boerkaverbod’ er is. Vrouwen moeten immers zelf bepalen wat ze willen dragen, en het idee dat vrouwen met een migratie achtergrond extra worden onderdrukt door hun enge bruine mannen is een koloniaal idee. Daarom stemt hij Bij1. Een partij die moties in de Kamer gooit om op Twitter te showen hoe hip en woke ze wel niet zijn. Gijs hoort bij de goede.

Annika is 24 en super woke. Ze weet dat het drugsbeleid in Nederland verschrikkelijk is. Jonge Marokkaanse mannen, die geen zin hebben in het discriminerende schoolsysteem van Nederland, grijpen hun kans om succesvol te zijn aan de hasj-smokkeling. 70% van alle hasj komt uit Marokko. Aangezien we een scheef systeem hebben in Nederland, kunnen jonge, witte mensen lekker hasj roken voor de tv, terwijl de Marokkaanse mannen in de gevangenis worden gegooid voor een product dat half gelegaliseerd is. Maar nog belangrijker, ze heeft White Fragillity wel 10 keer gelezen. En ze weet dat ze, als het gaat om haar huidskleur, wit moet zeggen in plaats van blank. Annika hoort bij de goede.

Frustratie
Als jonge, links Marokkaanse man frustreer ik me vaak aan links. Soms heb ik het gevoel dat we meer focussen op wat er moreel goed uitziet dan wat werkt. Ben ik fan van Jesse Klaver? Nee. Sterker nog, als Marokkaanse jonge man met ambities vind ik het zeer naar dat hij zijn naam heeft veranderd. Betekent het dan dat ik pas succesvol kan zijn als ik mijn naam verander van Imraan el Hamdaoui naar Isaac Van Hamm? Onze Klaver is niet de enige. Kamervoorzitter Vera Bergkamp had haar naam veranderd met de reden (of smoesje) dat haar achternaam moeilijk uitspreekbaar was.

En toch stem ik op onze Klaver. Niet vanwege zijn mooie bruine ogen maar omdat hij de grootste kans heeft om het beter te maken voor mensen van kleur. Ik denk dat stemmen in een democratisch land niet gaat om wie het beste bij je past maar op wie het minst kut is, tenminste voor mensen van kleur. Wij hebben de luxe niet om moreel goed te zijn

Op zulke momenten zet ik Killer Kamal op en schreeuw ik keihard mee, zelfs bij de seksistische en homofobe delen. Niet omdat ik daar achter sta, maar omdat ik eventjes wil trappen tegenover de heilige huisjes van witte mensen. Net zoals mijn moeder, toen ze klaagde over de drag queen. Maar ik hoor bij de goede, ik heb immers een regenboog sticker op mijn laptop.