PJO-parlement 2017: DWARS voor de bokaal

20-05-2017

Gijs Broere

Op 11 en 12 mei jongstleden namen de politieke jongerenorganisaties voor het vijfde jaar op rij het politieke debat over tijdens het PJO-Parlement. Als kersvers lid van DWARS mocht ik, samen met mijn 14 fantastische fractiegenootjes, onze vereniging vertegenwoordigen in Den Haag.  

door DWARSer Emma de Vries

Donderdag 11 mei – Het was warm. Niet anders dan ik gewend ben, had ik haast om te trein te halen. De reis ging naar de Hofstad. mijn tramreis naar het Spui eindigde ineens middenin een absurd drukke winkelstraat, waar ik even geen idee had welke kant ik op moest. Ervan uitgaande dat mijn richtingsgevoel me niet in de steek zou laten, liep ik de linkerkant uit, zoals wel meer dingen in mijn geval over links gaan. Bericht van bestuurslid Tessel sterkte mijn vertrouwen: ik was de juiste kant op gelopen.

Grand café Dudok verscheen al snel in mijn gezichtsveld. MedeDWARSer Nol holde net voor mij naar binnen en al gauw trof ik ook de rest van de fractie aan, temidden van andere PJOers. Om mij heen kijkende probeerde ik van de mensen zonder naambordje te raden bij welke PJO (politieke jongerenorganisatie) ze zouden horen en werd ik verrast bij het zien van een zowaar aantrekkelijke SGPJer: het beloofde interessant te worden. Na een kopje thee werden wij officieel welkom geheten, en kreeg iedere commissie een hoek toegewezen om de eerste ronde onderhandelingen te starten.

“Aantrekkelijke SGPJers: ze bestaan echt!”

Commissie Veiligheid & Privacy had wat moeite met het vinden van een geschikte onderhandelruimte. Na een keer of drie heen en weer gelopen te zijn en de gordijnen achterin de ruimte een paar keren open en dicht gedaan te hebben om te zien of de ruimte erachter misschien beschikbaar was, eindigden we op dezelfde plek als waar we begonnen. De een maakte een ware pitch van het voorstelrondje, terwijl onze vriend van PerspectieF (ChristenUnie) volstond met “Ik ben Joost”. Vervolgens stelden wij een commissievoorzitter aan: het werd Wilger, een CDJA’er.

Een afgezant van iedere PJO legde vervolgens kort aan de groep voor waar men stond binnen het toegewezen thema. De eerste indruk: geen onoverbrugbare verschillen. Daarop splitste de groep op en onderhandelde men in compacte groepjes. Als eerste raakte ik aan de praat met Tom de Nooijer van de SGPJ, die onlangs met zijn afdeling in het nieuws was om een controversiële poster. Een interessante conversatie.

De tijd verstreek en de gesprekken jakkerden voort. Wilger wilde graag even met de fractiewoordvoerders om tafel te om ter voorbereiding van de volgende ochtend kort de struikel- en breekpunten bloot te leggen, dan wel om te kijken waar consensus was.

Op het terras van café Leopold mengden zich na afloop de PJOers. Onder het genot van een wijntje sprak ik daar twee gezellige JOVDers. Ik kreeg van een van hen te horen dat ik toch wel ‘fatsoenlijk rechts’ op hem overkwam, waar ik in eerste instantie om moest lachen en in tweede instantie op heb geantwoord dat hij het hebben van een open blik en het kunnen herkennen van een kern van waarheid in andermans verhaal verwart met het verdedigen van een standpunt. Toen was het weer hollen geblazen, ik moest de trein terug naar Leiden halen, want de voor DWARS gereserveerde bedden in het EasyHotel waren al bezet. Terwijl ik eenmaal thuis inmiddels was ingedut, heeft men in Den Haag nog een tijdje doorgefeest.

“Jij komt wel fatsoenlijk rechts over”

Vrijdag 12 mei – Naar mijn smaak ging de wekker veel te vroeg om half 7 ’s ochtends. Na erin geslaagd te zijn mezelf onder de douche, er ook weer onder vandaan en aangekleed te krijgen, stapte ik de deur uit, optimistisch gewikkeld in een sjaal bij wijze van jas. Onderweg naar de trein vielen er wat geniepige druppels uit de lucht, maar toen ik in Den Haag de trein weer uit kwam, regende het pijpenstelen. Heerlijk. Na weer wat verwarring over de route kwam ik op tijd en enigszins verregend aan bij het hoofdkwartier van de JOVD aan de Lange Voorhout om te ontbijten. Samen met Nol, en ditmaal ook Pepijn, betrad ik het pand.

Een kopje thee, twee sneetjes brood en een appel later, begaven wij ons naar de Tweede Kamer. Horloges af, schoenen uit (bedankt PerspectieF-lid, voor het complimenteren van mijn voeten), riemen af, laptops en tablets uit de tas en door de beveiligingspoortjes. Binnen maar weer aan de thee en de veel te zoete koekjes. En toch maar even de nachtbrakers gebeld, of ze ook kwamen.

Zo’n 102 PJO’ers namen de roltrap naar de Thorbeckezaal op de eerste verdieping, waar we na een korte instructie van Benjamin Broekhuijzen opsplitsten om ons in kleinere zaaltjes per commissie verder te onderhandelen en uiteindelijk tot een akkoord te komen.

Ik kan natuurlijk alleen vanuit mijn eigen commissie spreken, maar tijdens de onderhandelen liep de spanning aardig op. We begonnen onze sessie door nog eens per PJO in steekwoorden de speerpunten op de schrijven op de beschikbare grote vellen papier en legden deze voorin de zaal neer. Wederom voorzagen we onze visies van enige vorm van onderbouwing en namen zo de ter discussie staande punten nog eens door. Al gauw bleek dat er een meerderheid zou zijn, en wel op links.

“Unanimiteit komt zelden voor in de politiek”

Het streven was komen tot een akkoord waar alle partijen zich in konden vinden, terwijl unanimiteit zelden voorkomt in de politiek. Zo besloten we toch te onderzoeken of we met de meerderheid, bestaande uit DWARS, de JD (D66), de JS (PvdA) en PINK! (PvdD), tot een mooi akkoord konden komen. Daarbij echter wel aangegeven dat we graag na het globaal schrijven van het akkoord nog verder in onderhandeling wilden met de overgebleven partijen (JOVD, Perspectief, CDJA en SGPJ), om te kijken of er alsnog ruimte was om tot een unaniem besluit te komen.

Eenmaal terug in de onderhandelzaal na ons akkoord gestalte te hebben gegeven, stonden de blikken van de andere partijen echter op onweer. Tot een akkoord met hen ging het niet meer komen. Op het nippertje was er nog even stress: het akkoord en de amendementen moesten binnen de deadline nog in het juiste format worden gezet, terwijl het internet haperde. Een collega van de SGPJ heeft ons van een vernedering weten te redden. Zo werd de boel keurig een minuut voor tijd opgestuurd naar dhr. Broekhuijzen. In de debatarena zouden we zien wie de dienst uit zou gaan maken, want het rechtse blok had een tegenakkoord en een amendement ingediend. Maar eerst: lunch. Veel te veel lunch.

“Wat een heerlijke stoelen!”

Met onze laptop onder de ene en onze ziel onder de andere arm namen wij na de lunch plaats in de plenaire zaal. Ik moet het even zeggen: die stoelen zitten me toch een partij lekker! Toch heb ik er niet bijster veel op gezeten, want onze commissie is gedurende de eerste helft van het debat in rep en roer geweest. Een meerderheidsakkoord, maar een voorzitter die niet in die meerderheid zit en toch dat akkoord moet verdedigen, alvorens de partijen er zelf toelichting kunnen geven?

Wilger vond het gepast een stap terug te doen, maar lichtte daar niet iedereen voldoende over in. Tevens gingen geluiden op voor een hoofdelijke stemming over ons akkoord, wat als gevolg had dat de gehele coalitie op een gegeven moment in de wandelgang stond te overleggen. “Gewoon alles torpederen jongens, dat akkoord en alle amendementen, ze willen alleen het debat naar zich toe trekken.” Marthijn van PINK! mailde: “Jullie stemmen ook op alles tegen, toch?” Op WhatsApp: “Ok, wie gaat er nu interrumperen?” Al met al toch wel een aardig geslaagd politiek spel. Dat akkoord is er namelijk gekomen, en het rechtse amendement niet.

‘Leuk om nog op te merken is dat de frustratie bij met name de JOVD terug te horen was in de afsluiting van hun vragen aan de interruptiemicrofoon. “Stelt u nou voor dat onze soldaten straks waterputten moeten gaan lopen bouwen? Want dan hebt u echt een klap van de windmolen gehad.” Dan wel weer prettig: dat stukje duurzame energie erin geprutst.

Ik heb op het nippertje ook nog een poging gedaan te interrumperen (maar werd teruggefloten door fractievoorzitster Fayka, want het was niet mijn onderwerp) toen Rianne Stout van de SGPJ aan het woord was en pleitte tegen het bij wet een regeling treffen voor meer-oudergezinnen. Sommige onderwerpen maken gewoon de activist met het korte lontje in je wakker…

 

Na ter afsluiting nog wat selfies geschoten te hebben in de plenaire zaal, begonnen we aan ons tochtje naar V.I.P. om de innerlijke mens te verzadigen. Voor mij was dat onder het genot van een gesprek tussen onze voorzitter Noortje Blokhuis en een aantal heren van PINK! over veganisme, en kannibalisme. Halverwege de maaltijd kwam daar het verlossende woord van de jury. Spoiler: DWARS won! De bokaal is uiteraard te bewonderen aan de Oudegracht in Utrecht. Ik heb genoten!