nieuws
Verslag General Assembly van de FYEG
20-05-2018
Voor mensen die nog nooit iets hebben gedaan bij de Federation of Young European Greens (FYEG) zou ik het niet aanraden om op de laatste ochtend van de General Assembly (GA) aan te komen waaien. Dat deed ik afgelopen week wel. Naast dat het een waterval aan afkortingen en handgebaren is, en ook best wel saai, is het ook een beetje alsof je binnenkomt op de laatste dag van een schoolkamp: de verbonden zijn gevormd, iedereen weet wie wie is, de roddels zijn verspreid (al weet niemand echt wat er nou precies gebeurd is), en iedereen heeft het wel een beetje gehad. Maar of je nou weet wat het betekent als iedereen ineens zijn handen boven zijn hoofd houdt of niet, van je kapot vervelen tijdens het tellen van de stemmen tot dansen tot in de vroege uurtjes: een FYEG GA is in ieder geval een ervaring op zich.
De laatste dag van de GA, vrijdagochtend 11 mei: de dag waarop gestemd wordt over wat de twee dagen daarvoor is besproken. Het begint later dan gepland. Om half tien zijn nog maar een paar mensen binnen gedruppeld op de locatie in Utrecht, terwijl het programma al begonnen zou moeten zijn. Niet heel verwonderlijk, het is laat geworden gisteren: ‘ik sliep om vijf uur vanochtend,’ vertelt een DWARS-bestuurslid me, ‘en toen waren de Finnen nog niet klaar.’
Maar als iedereen dan een kwartier na de afgesproken starttijd zit, begint het ook meteen goed. Er mogen voor het laatst gedachten gewisseld worden over de kandidaten voor de verschillende organen binnen de FYEG. Dit deel, drukt het presidium ons op het hart, is confidentieel, ‘dus niet aan je vrienden en partners doorvertellen’. Het kenmerkt de sfeer: het is duidelijk dat veel actieve FYEG’ers ook eigenlijk een grote vriendengroep zijn. Voor velen van hen is het een soort thuiskomen geweest de afgelopen dagen.
Na dit (ietwat grootschalige) onderonsje begint het stemmen. De procedure wordt nog een keer uitgelegd, een delegate van Portugal vraagt nog een keer hoeveel mensen er eigenlijk in de EC (executive committee, feitelijk het bestuur) zitten. Elke keer dat het presidium ‘Dutch Young Greens’ zegt in plaats van DWARS zucht het voormalige bestuurslid naast me nog iets dieper en na heel lang wachten is het pauze. Nog meer stemmen ligt in het verschiet. Eerst over de statuten (‘Ons adres is nu veranderd. Thanks guys’) en het campagneplan, het strategische plan, campagneplan, financiële plan. ‘Ik ga hier nooit meer heen,’ verzucht het voormalige DWARS-bestuurslid naast me als voor de zoveelste keer alle stemmen geteld moeten worden voor de notulen (‘Hou je kaart hoog! Ellebogen gestrekt!). De halve zaal is meer bezig met zijn of haar telefoon dan met het stemmen, er wordt huiswerk gedaan en ik werk mijn mail bij. Waarom vond ik het ook alweer een goed idee om hierheen te komen?
Maar er wordt ook over resoluties gestemd. En dat is best even spannend. Want over deze vraagstukken is al dagen gesproken, er zijn compromissen gesloten en dealtjes gemaakt en nu is dan het moment supreme. Als een resolutie over Palestina wordt aangenomen (Towards the End of Occupation, an Establishment of Peace), ingediend door DWARS en de Jonge Groenen uit Wallonië (Duitsland stemt tegen en, wie anders, de Zwitsers onthouden zich van stemmen) wordt er gejuicht en geknuffeld. ‘Ik snap dat jullie elkaar willen feliciteren, maar dit kan in de pauze,’ verzucht het presidium. En als eindelijk al het stemmen klaar is en de resultaten van de eerste stemmingen bij stembiljetten ook bekend wordt gemaakt, en – voor het eerst in 30 jaar – twee vrouwelijk co-spokespersons komend jaar de FYEG gaan leiden, krijgen ze een staande ovatie en mag er gedanst worden. ‘Who run the world? Girls!’
Die middag begint de Spring Conference, wat dus niet meer de GA is, en schuiven een hoop DWARSers aan. Overigens ook een hoop Belgen, wat de Finnen teleurstelt, want ze zijn niet meer in de meerderheid. De meeste net aangekomen DWARSers hebben nog nooit meegedaan aan een FYEG-activiteit en moeten nog even wennen aan het uitbundige zooitje ongeregeld dat zich ophoudt in de binnentuin van Het Huis in Utrecht. Bestuurslid Nol spoort een tafel vol DWARSers aan om vrienden te gaan maken, ‘vraag ze over de politiek in hun eigen land, mensen vinden het altijd leuk om daarover te praten’, maar ze blijven allemaal toch nog maar even zitten, en hebben het erover dat ze wel een beetje overdressed blijken te zijn (‘ik heb er zelfs nog over gedacht om mijn spijkerbroek met gaten aan te trekken, ik bedoel, het is de FYEG,’ zegt een andere DWARSer later op de avond).
De Spring Conference heeft als thema ‘The Future of Progressive Politics’. Deze begint, na een introductie van FYEG Secretary General (vraag me niet wat dat precies is) Teo, met een keynote van onze eigen Bram van Ojik. In Steenkolenengels, maar daar stoort niemand zich aan, behalve een enkele Nederlander. Alle FYEG-activiteiten zijn – naar mijn weten – in het Engels. En aangezien het merendeel op zulke activiteiten geen native speaker is (daar ga ik al), hoor je dus een groot scala aan accenten. Wat daar fascinerend aan is, is dat je op een gegeven moment accenten niet meer hoort. In het begin is het voor mij een verademing als een Britse deelnemer begint te praten. Goddank, dit is Engels dat ik herken. Maar na een paar dagen is iemand met een zwaar Frans, Duits, Albanees, Sloveens of Grieks accent net zo verstaanbaar als ieder ander. ‘En,’ vult iemand die het afgelopen jaar op het FYEG-katoor heeft gewerkt aan als ik het er met hem over heb: ‘op een gegeven moment wordt je eigen Engels ook een mengelmoes van accenten. En zijn Britten ineens degenen die onverstaanbaar zijn.’
Na de keynote en een paneldiscussie zijn er een soort werkgroepen over het verschil tussen politiek bedrijven binnen en buiten gevestigde instanties. Er worden discussies gevoerd over de zin van activisme. Moet je wel of niet uit een coalitie moet stappen als die niet strookt met jouw idealen? Maar daarna wil iedereen vooral van het mooie weer genieten, napraten en misschien net iets minder lang feesten dan gisteren.
De volgende dag is de laatste, maar ik kan er niet bij zijn. ‘s Avonds WhatsApp ik iemand of ik nog naar het feest moet komen. ‘Jaaa t is leuk!’ is het antwoord. Ik besluit toch niet te gaan, want ik moet de volgende ochtend weer vroeg op. Als Israël het songfestival wint stuur ik dat dat toch wel ironisch is net na de Palestinaresolutie. Om 5 uur ‘s nachts krijg ik antwoord, en de volgende middag: ‘Je hebt wel wat gemist hoor. Aan de andere kant, als je niet zo’n zin had in een feestje dat maar door en door ding, is het misschien goed dat je thuis bent gebleven.’ ‘Volgende keer misschien,’ is het laatste bericht. Absoluut.
Mocht je nieuwsgierig zijn geworden naar de FYEG, kijk dan op fyeg.org of stuur Rosanne (rosanne@dwars.org) een mailtje. Je aanmelden voor het zomerkamp in Servië kan nog tot 20 mei.
Ook zin in stemmen? Op 16 en 17 juni is het zomercongres van DWARS, zie https://dwars.org/congres/
Namen zijn grotendeels weggelaten omdat ik mensen niet verkeerd wil citeren. Als je jezelf herkent en wil dat je citaat verwijderd wordt, laat het ons alsjeblieft weten.
