Op 30 oktober bezocht ik de Remonstrantse kerk in Hengelo, vlakbij mijn huis. Ik ben al een tijdje op zoek naar een rustmoment in mijn week. Te vaak ben ik maar aan het doorhollen en vergeet ik een moment te nemen om stil te staan. Een plek om dat dus zo nu en dan te doen is volgens mij de kerk. Elke zondagmorgen even een contemplatief momentje: ik snap wel waarom mensen die behoefte hebben.

Het was zondagmorgen en de zon was al ruimschoots op. Heel fijn dat de Remonstranten niet vroeg beginnen. Als je de zaterdagavond van tevoren nog een paar biertjes in de stad hebt gedaan, maakt dat toch heel wat uit.

Om half elf begon de dienst in het kleine kerkje dat de Twentse gemeente had gebouwd: sober, in typische jaren vijftig-stijl. Het gebouw bevatte een zaal ter grootte van een kleine gymzaal, met daarbij een koffie- en theehoek, een keukentje en een kamer waar de predikant zich even kon voorbereiden voor de preek.

Ik kwam binnen en werd aan de deur enthousiast verwelkomd door een mevrouw. “Van harte welkom,” zei ze, “Ik zie een nieuw gezicht, ben je bekend met de kerk of wil je graag wat meer weten?”. “Nee,” antwoordde ik, “Het is voor het eerst dat ik jullie bezoek”. “Kom maar met me mee, hier heb ik wat informatiefolders en voorin de liedbundel vind je de liturgie.” Ze drukte me een boek in de handen. Geen Bijbel. Bij deze dienst werd geen Bijbel gebruikt. Ze leidde me naar de grote zaal, waar de preek werd gehouden.

De liturgie is een soort programmaboekje voor de kerkdienst. Stap voor stap staat daarin beschreven wanneer wat gebeurt. Als vaste kerkganger weet je dat uit je hoofd, maar als je niet zo vaak gaat is het fijn om een geheugensteuntje te hebben. Ook staat in de liturgie het gebed: het Onze Vader.

In de zaal zaten voornamelijk oudere mensen. Zij zaten op losse stoelen, dus niet die harde kerkbanken die ik gewend ben van andere kerken. Ook het zaaltje was vrij sober – een pastelkleurig tapijt op de vloer, rechts achterin een orgel en voorin een podium met daar een aantal religieuze voorwerpen en een mooie bos bloemen.

Een mevrouw van de gemeente kwam naar voren en begon met de inleiding. Vandaag was het een bijzondere dag. De predikant van vandaag was een vrouw van de Remonstrantse gemeente uit Zwolle. Zij zou de dienst gaan leiden.

De predikant kwam naar voren met een prachtig gewaad aan. Ze droeg een soort mantel, met een grijze stola er overheen gedrapeerd. Ze zag er heel modern, bijna als iemand uit een sciencefictionfilm uit. Ze begon met een gebed. Daarna zongen we een aantal liederen en vertelde de predikant verhalen. Voorin de zaal stond een bord met alle liederen die gezongen zouden worden. Zo kon je ze opzoeken in je liedbundel en zodoende weten wat de tekst was.

Deze preek stond in het teken van even stilstaan, een pas op de plaats maken, of om je heen kijken. Dat er meer is dan wat je normaal gesproken doet. Dat je geniet van de natuur, de mensen om je heen, van de momenten die je hebt. Niet de momenten die je toe zouden komen.

Tot slot eindigden we met het klassieke gebed: het Onze Vader.

Onze Vader in de hemel,

laat uw naam geheiligd worden,

laat uw koninkrijk komen

en uw wil gedaan worden,

op aarde zoals in de hemel.

Geef ons vandaag het brood

dat wij nodig hebben.

Vergeef ons onze schulden,

zoals ook wij hebben vergeven

wie ons iets schuldig was.

En breng ons niet in beproeving,

maar red ons uit de greep van het kwaad.

Na de dienst drinkt iedereen nog even een kopje koffie of thee, om te bespreken wat er allemaal opkomt tijdens de dienst. Soms kunnen dingen je echt raken.

Ik vond het een bijzondere ervaring om naar de kerk te gaan. Ik heb gekozen voor de Remonstranten, omdat zij bekend staan als één van de meest vrijzinnige kerkgenootschappen in Nederland. Zij waren bijvoorbeeld eerder met het homohuwelijk dan onze Nederlandse staat. Sinds 1986 is het namelijk mogelijk om als homoseksueel stel je huwelijk te laten voltrekken in de Remonstrantse kerk.

De volgende keer ga ik naar de oudkatholieken. Eens kijken hoe dat is.

Dit artikel is deel van de OverDWARS Religieweek.