nieuws
Waarom Jesse ‘snotneus’ noemen slecht is voor jouw kansen op de arbeidsmarkt
06-03-2017
Het begon allemaal in april 2015, toen Fons de Poel Jesse Klaver – per ongeluk on the air – een snotneus noemde. Op zich een vrij onschuldige grap, en ik vond het vrij heftig dat hij hierdoor zijn baan bij de KRO verloor. Maar van dit label is Jesse nooit meer afgekomen. Al helemaal niet nu hij, bijna twee jaar later, heeft aangegeven minister-president te worden. Het valt me elke dag op in de berichtgeving: Jesse toont teveel ambitie voor iemand van zijn leeftijd. Hij moet eerst maar eens wat levenservaring opdoen, las ik in de reacties bij zijn gesprek met Frits Wester afgelopen vrijdag. Wat weet jij nu over de levenservaring van Jesse, dacht ik toen. En bovendien: als je niet de kans krijgt om jezelf te bewijzen, hoe kan je dan ooit ervaring opdoen?
Door Noortje Blokhuis, landelijk voorzitter van DWARS
Nu is Jesse inderdaad best jong. Met zijn 30 jaar heeft hij een indrukwekkende carrière op zijn naam staan. Voorzitter van DWARS (dat is zéér prestigieus), voorzitter van de CNV jongeren en nu alweer zes jaar in de Tweede Kamer. Dat is langer dan een andere niet nader te noemen premierskandidaat, die zich volgens zovelen heel premierwaardig toont. Maar los van de vraag wat Jesse tot nu toe in het leven bereikt heeft, heb ik een dieper probleem met het aanhoudende gezeur over Jesses leeftijd en ervaring. Daarachter ligt namelijk de veronderstelling dat ervaring en leeftijd belangrijker zijn dan gedrevenheid en talent. En dat vind ik een groot probleem.
We kennen het allemaal: de vacatures die vragen om jonge en frisse mensen met de werkervaring van een vijftiger. Soms doen potentie en diploma er nog minder toe dan aantoonbare gewerkte jaren. Dat heb ik zelf in mijn zoektocht naar een baan al meerdere keren ervaren. We hadden in januari een symposium over de toekomst van werk. En daar merkten we aan alles dat twintigers grote struggles hebben met het vinden van een baan. Voor de derde keer op rij een werkervaringsplek aannemen, omdat ze dan in ieder geval volgend jaar meer kans hebben op een betaalde baan. Terug moeten verhuizen naar je ouders, omdat je als je geen student meer bent niet meer makkelijk kunt lenen. Jezelf drie slagen in de rondte solliciteren om tot de conclusie te komen dat het jouw tijd nog niet is. Het kwam allemaal voorbij tijdens ons symposium.
Ik retweette in diezelfde week iets over hoop en verbinding in de samenleving. Er dook direct een reageerder op: ‘Wat weet jij nou van het leven, je hebt nog nooit een echte baan gehad.’ Ik weet niet goed waar deze assumptie vandaan kwam of wat voor deze persoon als ‘echte baan’ geldt. Bovendien vind ik het ironisch dat iemand mijn werkervaring en mijn levenservaring op die manier in één adem noemde. En toen ik vrijdag een soortgelijke opmerking richting Jesse afgevuurd zag worden, zonk de moed me toch wel een beetje in de schoenen. Dat betekent dat ik zelfs over vijf jaar (5 jaar!!), als er een wonder gebeurt en mijn cv zich net zo mooi opbouwt als dat van Jesse Klaver, nog steeds een onervaren jonkie genoemd zal worden. Iemand die vast nog niks heeft meegemaakt, die niet serieus mee mag doen in het grote-mannen-gesprek dat politiek heet.
Ik heb hierover de laatste dagen veel nagedacht. En probeerde me te bedenken wat er nodig is om een omslag in de samenleving teweeg te brengen. Een omslag waardoor jongeren weer gewaardeerd worden om hun inzet en capaciteiten. Toen bedacht ik dat iemand als Jesse wel eens precies zou kunnen zijn waar we behoefte aan hebben: een rolmodel voor jongeren. [disclaimer: ik ben niet de leider van de Jesse Jugend en ik noem Jesse nog steeds Jesse en geen Jessias] ‘You can’t be what you can’t see,’ heb ik geleerd in feministische kringen. Met andere woorden: er zijn rolmodellen nodig om je te helpen realiseren hoe ver je het kan schoppen in het leven.
Dat is waarom een zwarte president zo belangrijk was voor Amerika. Dat is waarom ik hoopte dat zijn opvolger een vrouw zou zijn. En dat is waarom wij nu hard toe zijn aan een jonge leider voor Nederland. Daarom zeg ik hier nog maar eens ronduit: Jesse for president! Wat zou dat een inspiratiebron zijn voor alle jonge mensen die aan het begin staan van hun zoektocht naar een baan. Voor iedereen die voor de vijfde keer wordt afgewezen vanwege een te beperkt cv. En vooral: voor de werknemers, die dan zouden zien dat ambitie en frisheid een wereld van verschil kunnen maken.
Foto: Marie-II
