Op het afgelopen congres werden er een drietal pro-veganisme wijzigingsvoorstellen gedaan voor het huishoudelijk regelement van DWARS. Die zouden ervoor zorgen dat DWARS niet langer dierlijke producten vergoed. Ik was mede-indiener van deze voorstellen en wist van tevoren al dat ze het waarschijnlijk niet zouden halen. Ik was dan ook niet verbaasd dat ze na uitvoerig beklaag uiteindelijk weggestemd werden. Maar nu ik dit schrijf, een week na het congres, begin ik me steeds meer teleurgesteld en zelfs verdrietig te voelen. De redenen daarvoor wil ik graag met jullie delen.

In het beginselprogramma van DWARS komt eigenlijk al meteen een duidelijk standpunt naar boven: er staat dat we ons consumptieniveau moeten verminderen om tot een duurzame samenleving te komen, en dat we dieren alleen mogen gebruiken als dat diervriendelijk gebeurt. Op de enkele persoon die het om medische redenen echt niet kan na, zijn er uitgaande van deze beginselen voor DWARSers geen rationele argumenten te bedenken om niet veganistisch te eten.

Beter voor dieren én de wereld
Het eten van dierlijke producten is in onze westerse wereld simpelweg niet duurzaam. Veevoer wordt van de platgebrande Amazone verscheept naar Nederland, koeien schijten dan wel onze weilanden dan wel onze atmosfeer vol, en het is sowieso ontzettend inefficiënt om eetbaar voedsel eerst aan dieren te geven en vervolgens die dieren (of producten daarvan) op te eten. De ruimte om al deze dieren een beetje een leuk leven te geven hebben we in Nederland al helemaal niet, dus biologisch eten is ook geen structurele oplossing.

Bovendien is het naïef om te denken dat omdat het dode lichaam van het dier zelf het product niet is, het dier niet lijdt. Melkkoeien gaan gemiddeld na vijf jaar (hun natuurlijke levensduur is vijftien jaar) letterlijk uitgemolken naar de slacht, om over hun kalfjes nog niet te spreken. Legkippen mogen niet met pensioen als ze uitgelegd zijn, maar gaan linea recta naar de slacht. Hun snavel is al aan het begin van hun leven afgeknipt om te voorkomen dat ze uit pure angst en stress hun soortgenoten te lijf gaan.

Als je dus voor duurzaamheid en tegen dierenleed bent, zou je moeten proberen zoveel mogelijk veganistisch te eten. Sinds dit congres staat dan ook expliciet in ons politiek programma dat de overheid het eten van dierlijke producten mag ontmoedigen. Die wijziging werd met gemak aangenomen. En dat is precies waarom de moed mij in de schoenen zonk.

Onderbuikgevoel
Blijkbaar hebben DWARSers namelijk grote idealen voor de samenleving totdat het verwezenlijken van die idealen ook maar een beetje effect heeft op henzelf. De wijzigingsvoorstellen voor het HR voerden op verenigings-niveau namelijk precies uit wat er nu in ons politiek programma staat: we ontmoedigen het eten van dierlijke producten door die niet meer te vergoeden uit DWARS-geld. Maar opeens stond het halve congres in de rij te wenen.

Je keuzevrijheid zou worden aangetast (nee, je mag nog steeds kaas kopen van je eigen geld, het is niet alsof we via een buis spinazie in je strot gaan persen), je zou tekorten krijgen (nee, je valt trouwens ook niet meteen dood neer als je een avond frietjes eet in plaats van de gehele schijf van vijf), catering op congressen werd te moeilijk (en de vier soorten veganistische broodjes die een half uur later werden geserveerd hebben we massaal gehallucineerd?) en het zou administratief niet haalbaar zijn (een gezonde dosis vertrouwen plus sporadische controle van bonnetjes die bij declaraties toch al ingeleverd moeten worden lijkt me voldoende).

Ik vermoed dat achter al deze drogredenen een onderbuikgevoel zich meester maakte van mijn mede-DWARSers:

VEGANISME IS MOEILIJK EN IK WIL KAAS!!!!!!!

Ja, je moet wat vaker etiketten lezen en in het begin zal je kaas zeker missen. Veganistisch eten is echter geen onmogelijke opgave. Maar als zelfs DWARSers niet bereid zijn om voor een paar avonden per week (of zelfs per maand) íetsjes meer moeite te doen, en het verlangen voor kaas te weerstaan, hoe kunnen we dit dan van andere mensen verlangen? Hoe geloofwaardig is het om te pleiten dat mensen minder moeten reizen, rijken meer geld af moeten staan, we zuiniger om moeten gaan met onze aarde, als we zelf afhaken zodra we iets moeten inleveren? En wat mij nog het verdrietigste maakt: hoe kunnen we geloven in een duurzamere, eerlijkere toekomst als zelfs DWARSers hiervoor niet willen veranderen?