Op zoek naar Riley

15-10-2018

Gijs Broere

Soms kom je tot conclusies die plotseling je hele leven overhoop kunnen gooien, conclusies die je gedachten compleet kunnen veranderen. Riley kwam niet zo lang geleden kwam ik tot zo’n conclusie en deelt deze graag met andere DWARSers, om inzicht te bieden in hoe het is om je te realiseren dat je wel eens transgender zou kunnen zijn.

Iedereen kent het wel, wakker worden op zondagochtend om vervolgens je telefoon te pakken en te checken wat je allemaal hebt gemist in de afgelopen nacht. Ook de zondagochtend van 19 Augustus leek er zo één te worden, het tegendeel was waar. Ik kwam op een subreddit terecht genaamd r/egg_IRL, een plek vol met memes over transgender personen in denial, oftewel “Eggs”. Memes die eng veel op toepassing waren op mij. Naar een flink aantal “Bingokaarten” zoals onderstaande had ik vaak genoeg bingo om de connectie te maken. Het was alsof er een schakelaar in mijn hoofd om ging. Waarbij er iets is dat alles ineens lijkt te verklaren. En ik dacht alleen nog maar, “Shit, ik zou wel eens transgender kunnen zijn.”

Ineens ga ik nadenken over al die dingen die erop hebben gewezen maar ik altijd had genegeerd. Die doos onder mijn bed met rokjes, leren broeken en panty’s. Die keer op de middelbare school dat ik vasthield aan het thema “Gender Bend” voor het verkleedfeest, terwijl de rest zich aan het nieuwe thema hield, om de volgende dag thuis “voor de lol” het “kostuum” nogmaals aan te trekken. De transformatieverhalen zoals op tgstorytime.com die misschien iets meer waren dan alleen een “fetish”. Alle puzzelstukjes vallen plotseling op hun plek. Alles wijst er ineens op, en ik ben doodsbang. Want shit, ik denk dat ik transgender ben.

Ik denk dat ik transgender ben

Een week lang zat ik met deze gedachten in mijn hoofd, en ik moest ze kwijt. Maar aan wie? Wie kon ik vertrouwen? Want, wat als ik voor freak zou worden uitgemaakt? Wat is als ik werd uitgelachen? Wat als iedereen dit straks wist? Maar ik moest er toch echt met iemand over praten. Uiteindelijk raapte ik al mijn kracht bij elkaar en vroeg ik mijn beste vriendin Sarah (niet haar echte naam) om af te spreken om wat te drinken, omdat er iets is wat ik aan mijn hoofd had en met iemand moest bespreken, nog achterwege latend dat ik denk dat ik transgender ben.

Een paar dagen later ga ik, ondanks de duizenden mogelijke excuses die ik me had bedacht om er onderuit te komen, met Sarah wat gaan drinken. Omdat ik nog steeds doodsbang ben om iets te zeggen begint het gewoon zoals altijd. Een beetje bijpraten, ‘wat heb je in de vakantie gedaan,’ dat soort dingen. Ik sta op het punt om weer doei te zeggen als Sarah ineens zegt: “Maar wat is nu de echte reden dat je me vroeg om te praten? Want er moet meer zijn”. Daarop zeg ik, met een bibberende stem, het voor eerst hardop: “Ik denk dat ik transgender ben.”

Dit is hoe ik een tijdje geleden tot een conclusie kwam die mijn hele leven op zijn kop lijkt te hebben gezet. Ik kan niet meer terug naar hoe mijn leven was voor die dag. Alles is ineens anders, mijn hele kijk op de wereld. Ik vind het nog steeds moeilijk om hardop te zeggen dat ik transgender ben. Echter raak ik steeds meer overtuigd. Zover dat ik al een naam voor mijzelf heb bedacht, “Riley”. Ik weet nog niet hoe dit verder gaat lopen: ga ik transitionen? En tot welk punt dan? Wie zal het zeggen? Ik ga in ieder geval proberen mijn ervaring zo goed mogelijk vast te leggen, en ook te delen. Zodat de mensen na mij misschien minder verward hoeven te zijn dan ik nu ben. Dat ze zichzelf kunnen vinden met behulp van mijn verhaal. Het verhaal waarin ik probeer het meisje te vinden wat al jaren in mij verstopt zit. Dat ik mijzelf kan vinden. Dat ik Riley kan vinden.

Riley wil voor nu nog even anoniem blijven.