nieuws
Een vrouw in het bestuur
06-03-2016
Het is voor de meesten van jullie intussen geen geheim meer dat ik uit een domineesgezin kom. Toen ik op mijn achttiende ging studeren, dacht ik over veel zaken nog behoorlijk anders dan nu.
Door Noortje Blokhuis
Ik ging theologie studeren, maar ik vond eigenlijk dat het ambt van predikant niet voor mij als vrouw was weggelegd. Ik was er ook niet principieel op tegen, maar ik vond gewoon dat het beter was als preken en het leiden van een gemeente aan een man werd overgelaten. Deels omdat ik nog nooit een inspirerend voorbeeld van een vrouwelijke leider in de kerk had gezien (dat is ook niet zo gek, als dat verboden is) en deels omdat ik dacht dat vrouwen een andere rol in het leven hadden dan mannen.
Uitsluitend mannen
Ik zat dan ook, als meisje van achttien, tussen vrijwel uitsluitend mannen in de collegebanken. Een deel van hen was van mijn leeftijd, ietsje ouder misschien. Net als ik wisten zij nog niet goed wat zij ‘later’ wilden gaan doen met het vak theologie. Een ander deel was zo’n twintig tot dertig jaar ouder en zag het al helemaal voor zich: na de stichting van een gezin en een glansrijke carrière in de zakenwereld was het nu tijd om predikant te worden. Late roeping, noem je dat.
“Ik voelde me als vrouw teveel in de collegezaal”
Het waren alleen maar mannen. Mannen, die soms maakten dat ik mij als vrouw teveel voelde in hun collegezaal. Dat zeiden ze dan niet met zoveel woorden tegen mij persoonlijk, maar ik merkte wel dat ze er stilzwijgend vanuit gingen dat ik mijzelf niet geschikt achtte om ‘hun’ vak uit te oefenen.
De grap is dat juist die mannen mij mede hebben geïnspireerd tot een totale ommezwaai in mijn denken over genderidentiteit. Ik merkte dat ik vaak kritischer, creatiever en bekwamer was dan deze mannen en dat hun man-zijn totaal los stond van hun capabiliteit. Ik merkte dat ik steeds vaker geïrriteerd raakte door bijbelteksten die vrouwen aanmoedigen om vooral te zwijgen in de gemeente of hun man als hoofd van de familie te zien.
Kantelpunt
Ik kan het kantelpunt achteraf niet eens meer aanwijzen, maar aan het einde van mijn studie dacht ik totaal anders over man-vrouwverhoudingen. Wat daar waarschijnlijk ook toe heeft bijgedragen, is dat ik in de tussentijd wél een aantal inspirerende vrouwelijke voorbeelden had gehad. Mijn hoogleraar Hebreeuws, mijn hoogleraar Akkadisch, maar ook iemand als Femke Halsema of Marianne Thieme.
En nu zit ik in het bestuur van DWARS. Als vrouw. En daar denk ik zelf eigenlijk amper meer over na. Het fijne van DWARS is namelijk dat je niet wordt afgerekend en ook niet wordt voorgetrokken op je vrouw-zijn. We kijken elk jaar wel naar de samenstelling van bestuursleden (dit jaar is de balans keurig met vijf mannen en drie vrouwen) en wat mij betreft wordt het hoog tijd voor een vrouwelijke voorzitter.
“Emancipatie is pas echt geslaagd als we een beetje kleurenblind worden”
Maar emancipatie is pas echt geslaagd als je niet meer continu bezig bent met het betrekken van vrouwen. Als het er niet meer toe doet of de voorzitter van een vereniging een man of een vrouw is. Als we met zijn allen een beetje kleurenblind worden en geen roze van blauw meer kunnen onderscheiden.
Trots op DWARS
Binnen DWARS zijn we soms wat kritisch op onszelf op dit punt. Ik vind dat heel begrijpelijk, want diversiteit is erg belangrijk en het is dan ook een groot aandachtspunt van ons als bestuur. Maar als ik terugdenk aan de eerste jaren van mijn studie, dan ben ik best een beetje trots op DWARS. Want hoewel de verhoudingen nog niet altijd helemaal in balans zijn, kan ik uit ervaring zeggen dat je als vrouw zeer welkom bent bij DWARS. Als bestuurslid, als commissievoorzitter, als betrokken lid bij een afdeling, of als redacteur bij OverDWARS.
En, nog veel belangrijker: mensen kijken ook voorbij je gender. In tegenstelling tot de FYEG benoemen wij mensen niet omdát we vrouw zijn. Dat vind ik mooi, en dat geeft mij en hopelijk vele andere vrouwen binnen DWARS het zelfvertrouwen dat we serieus worden genomen in onze capaciteiten. En het gevoel dat ik niet enkel door een roze bril word bekeken.
Dit artikel is onderdeel van een themaweek (6 maart – 14 maart).
Tijdens deze week plaatst OverDWARS dagelijks een stuk rondom het thema: de vrouw.
