Een reactie op: Diversiteit: de crisis die DWARS niet wil oplossen

We hebben een inclusiviteitscrisis bij DWARS. Dat valt niet te ontkennen. Een stelling die ik vaak heb herhaald, vanaf mijn eerste betrokkenheid bij DWARS tot mijn allereerste evenement als DWARSe Internationaal Secretaris bij FYEG (de Federatie van Jong Europese Groenen), is dat de groene beweging een beweging is die vaak beperkt is tot de bevoorrechten, voornamelijk tot het witte Globale Noorden.

Dat blijkt zeker waar bij DWARS. We moeten meer doen. Ik zal niet blindelings mijn voormalige bestuur verdedigen en stellen dat we genoeg hebben gedaan. Het is inderdaad waar dat ik moeite had om als persoon met een migratieachtergrond mijn plek in ons bestuur te vinden. Het is inderdaad waar dat ik veranderingen op het gebied van diversiteit, inclusiviteit en intersectionaliteit niet in de door mij gewenste mate heb kunnen doorvoeren. Het is inderdaad waar dat witheid de standaard is gebleven binnen DWARS en dat we daar verandering in moeten brengen.

Echter, mijn grootste worsteling als voormalig bestuurslid van DWARS zijn onze leden. De cultuur binnen DWARS is niet alleen extreem wit, maar ook zeer onvriendelijk, zo niet toxic (vergiftigd of haatdragend). Als mijn voormalige bestuursleden mij niet hadden gesteund, was ik al aan het begin van mijn termijn opgestapt.

De inspanningen om DWARS inclusiever, veiliger en toegankelijker te maken voor mensen van kleur is een collectieve inspanning van alle kanten, niet alleen van bovenaf. Leden bekritiseren, vaak terecht, het gebrek aan diversiteit en inclusiviteit bij DWARS. Er zijn echter ook momenten waarop leden kritiek leveren puur en alleen om te bekritiseren. Ondertussen doen we weinig om de sfeer binnen de vereniging te veranderen, om het een vereniging te maken die mensen van kleur, mensen uit een etnische of culturele minderheid en mensen met een migratieachtergrond (mensen zoals ik) accepteert. In plaats daarvan wordt de vereniging alleen maar vijandiger en minder verwelkomend.

Wat is een micro-agressie?

Die vraag stelde ik mezelf hardop toen ik laatst een artikel las in OverDWARS over diversiteit.

Het is wanneer je een artikel ziet waarin je wit wordt genoemd, waarin de verspreiding van de mythe van de ‘modelminderheid’ wordt voortgezet, die vaak tegen Aziatische minderheden wordt gebruikt. Aziatische minderheden worden zo weggezet als succesvoller en beter dan andere minderheden, waardoor de prestaties en ook de ervaringen van racisme en discriminatie van deze minderheidsgroep worden verkleind. Daarnaast zet dit stereotype minderheidsgroepen tegen elkaar op. Hierdoor word je als Aziatische persoon van kleur nog verder uitgesloten van de discussie over racisme.

Het is wanneer je beschuldigd wordt van onwetendheid op basis van een grove misinterpretatie van je denkwijze om een motie te ontraden. Het idee dat een persoon van kleur echt zou zeggen dat witte leden niet onderwezen zouden moeten worden en dat wij al genoeg doen, kwam ook voor in deze beschuldiging. Hiermee wordt indirect gezegd dat een persoon van kleur zich inzet tégen inclusiviteit.

Het is wanneer jouw woorden, als persoon met een migratieachtergrond, zo verdraaid worden, zonder dat enige poging is ondernomen om privé contact met jou op te nemen voor verduidelijking. Dit zelfs ondanks het feit dat je in jouw verantwoording tijdens hetzelfde congres hebt verklaard dat je moeite hebt met de Nederlandse taal en deze (als vreemde taal die je pas drie jaar geleden begon te leren) niet vloeiend beheerst.

Het is wanneer al je prestaties op het gebied van diversiteit en inclusiviteit gewoon genegeerd worden; wanneer je geen enkele waardering, laat staan erkenning, krijgt voor je werk en je inspanningen.

Er blijft zo een nare omgeving achter voor mensen van kleur, een sfeer die door onze leden wordt voortgezet. En dan twijfel ik. Wil DWARS daadwerkelijk diverser en inclusiever worden of doen we maar alsof om populairder te zijn?

Een collectieve verantwoordelijkheid

Ik geloof dat we, als we meer diversiteit en inclusiviteit in onze vereniging willen hebben, dit actief moeten bestrijden. Het probleem komt voort uit elk aspect binnen DWARS. Als persoon van kleur moet je er al zoveel energie in stoppen, alleen maar om mee te kunnen doen. Soms hebben we daar gewoon geen zin in.

We hebben een volledige reset nodig. We hebben een bestuur nodig dat echt actief werkt aan de diversiteit, inclusiviteit en intersectionaliteit van DWARS. We hebben leden nodig die met hen, niet tegen hen, werken om dit te kunnen doen. Onze leden moeten zich serieus herbezinnen (opnieuw over nadenken) op hoe wij bijdragen aan de sfeer binnen DWARS. Want zoals het er nu voor staat, zie ik mezelf niet welkom bij DWARS en voelt het voor mij ook niet alsof ik behoor tot DWARS. Het zijn dit soort redenen die des te meer mijn besluit onderstrepen om mij voor de nabije toekomst terug te trekken uit DWARS en mij te concentreren op mijn werk bij FYEG.