In ‘Wat DWARSers doen’ loop ik met DWARSers mee die een interessante baan of hobby hebben. In gesprek gaan we de diepte in om de drijfveer erachter te ontdekken en om zo wellicht wat nieuws te leren als het gaat om hobby’s en banen. In dit eerste artikel van de reeks ben ik met Pim Duijmelinck naar de Efteling gegaan, want hij is een pretparkfanaat. Helaas mocht ik mijn Efteling-ticket niet declareren als een OverDWARS uitgave.

Dit artikel in 1 minuut

  • Pim Duijmelinck is een pretparkliefhebber. In dit artikel duiken we dieper in op hoe die hobby er uit ziet.
  • Samen met Pim ben ik naar de Efteling geweest, om met eigen ogen en oren zijn passie mee te maken.
  • Hij vertelt vele feitjes over pretparken en ook waarom hij Attraction and Themepark Management is gaan studeren.

Hoewel we allebei de bus naar Kaatsheuvel hadden vanaf het station van Tilburg, zaten we niet in dezelfde bus. Pim was namelijk al wat eerder het park in gegaan omdat hij rustig met een kopje koffie door het park wilde lopen. Om 10 uur, toen ik aankwam, ontmoette ik hem bij de ingang.

Van jongs af aan namen mijn ouders mij en mijn broertje al mee naar de Efteling.

Naast de ingang zijn ze bezig met het bouwen van een nieuw hotel, het Efteling Grand Hotel. Pim vertelt over hoe hij het hotel nog niet echt vindt passen bij de ingang van het park, een observatie waar ik hem geen ongelijk in kan geven. De eerste pretparkfeitjes van de dag komen hier dan ook meteen naar boven. Zo is de bouw van het hotel vertraagd doordat de oorspronkelijke fabriek die de onderdelen van het hotel zou aanleveren, failliet ging. Moet je nagaan: dit is nog maar het begin van een dag vol feitjes.

Waar komt die liefde voor pretparken nou eigenlijk vandaan?

Dat is uit toeval ontstaan. Van jongs af aan namen mijn ouders mij en mijn broertje al mee naar de Efteling. Maar daar bleef het best lang bij. In de brugklas van de middelbare kwam ik in een vriendengroep met een jongen die echt heel diep in de fancommunity zat. En die heeft me zijn passie eigenlijk hierin getrokken. Toen ik jaren later, in 2021, begon als ride operator bij Toverland is het echt in een stroomversnelling gegaan.

In de rij voor de Fata Morgana komt het onderwerp van de kosten van deze hobby naar boven. Mijn ticket was 51 euro. Als Pim dat elke keer moet uitgeven als hij naar de Efteling gaat, dan zou hij in financieel slecht weer verkeren. Maar hij heeft een abonnement, dus na vier keer het park bezoeken heeft hij de kosten er al uit. Plus: hij mag met dat abonnement ook nog eens andere parken bezoeken, en omdat hij bij Toverland werkt, mag hij daar ook al gratis heen. Het zijn heel wat pretparken in een jaar, en dat vertelt hij dan ook met trots.

De Baron en Joris en de Draak

Uitzicht op de Baron en Joris en de Draak

Hierna vervolgen we onze dag richting de Baron. Bij de Fata Morgana was de rij maar 5 minuten, en ook hier staat er maar – een voor de Efteling schappelijke – 25 minuten op het bord voor de wachtrij. Toch denkt Pim: “Dit duurt te lang.” Met zijn mindervalidepas voor zijn ADHD kunnen we via de uitgang naar binnen. We moeten nog wel een momentje wachten, maar dat geeft Pim alleen maar meer kans om een pretpark anekdote te vertellen. Dit keer over hoe ze bij de attractie Troy in Toverland – de attractie waar Pim zelf werkt – de mindervalide bezoekers “gamba’s” noemen. Een term die afgeleid is van de afkorting GMB: Gast Met Beperking. Het is een term die meer inclusief hoort te zijn dan mindervaliden, en daar zit ook wel wat in. Nu klinkt een “gamba” dan wel weer neerbuigend, dus dat is dan wel weer een nadeel.

Je studeert nu Attractions and Theme Park Management in Breda, maar dat is niet je eerste studie. Wanneer realiseerde je dat je van je hobby toch iets serieuzer wilde maken?

Ik heb een paar jaar geprobeerd leraar te worden, tevergeefs, maar dat was eigenlijk al mijn plan B. Mijn oorspronkelijke plan A was International Tourism Management bij BUasBUas staat voor Breda University of Applied Sciences. Voorheen heette deze hogeschool NHTV, de Nationale Hogeschool voor Toerisme en Verkeer. (toen NHTV) in Breda. Daar heb ik in 2019 niet voor gekozen omdat ik geen zin had om als manager de hele tijd bezig te zijn met bedrijfseconomie. In de zomer van 2023 werd ik van de lerarenopleiding geschiedenis in Nijmegen (HANHAN staat voor de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen.) getrapt. Ik moest toen redelijk last minute een nieuwe keuze maken voor het studiejaar 2023-24. En ben toen weer gaan kijken naar BUas, nadat veel collega’s in Toverland daar al goede verhalen over hadden. Ik heb toen de keuze gemaakt voor Leisure en Events Management, omdat daar meer de nadruk zat op belevingen in plaats van cijfertjes. En die keuze is mij goed bevallen, nu ik eindelijk een propedeuse heb en vanaf september kan specialiseren in Attraction and Themepark Management.

Het weer had even zijn middagdipje, de zon verdween en dus gingen we maar in een rij staan die bedekt was: de Vliegende Hollander. Nu was de regen niet de voornaamste reden om in die rij te gaan staan. De rij was langer dan die van de Baron, maar Pim is zo’n grote fan van deze wachtrij dat hij hoe dan ook die rij in wilde gaan. Want de rij is het schoolvoorbeeld van hoe je een beleving van de wachtrij kan maken. Een heel verhaal wordt er verteld, van de smokkeltunnel achter het schilderij, tot al het goud dat verborgen zit achter de muren. Pim wijst ook op een bijzonder detail. Op de kratten zit een embleem dat op dat van de VOC lijkt, maar het is daadwerkelijk de VHE, oftewel: de Vliegende Hollander Efteling. Toch een leuk detail dat je zelf wellicht niet zo snel zou zien. Eenmaal in de achtbaan is de regen nog niet losgebarsten, maar het blijft een waterachtbaan, dus nat werden we sowieso. De Vliegende Hollander was nooit mijn favoriete achtbaan in de Efteling, maar met alle details die Pim wist te vertellen in de 30 minuten wachttijd begin ik er toch wel meer waardering voor te krijgen.

Pim samen met de Efteling-mascotte Pardoes op de foto

Pim samen met de Efteling-mascotte Pardoes op de foto

We waren de Vliegende Hollander ingegaan om de regen te vermijden, maar hier waren we helaas niet succesvol in. Terwijl we in de rij van de Python stonden, begonnen de druppels steeds sneller op ons neer te plenzen. We hadden het geluk net onder het afdakje van het station te staan toen het echt hard begon te regenen. Voor deze attractie had ik ook zelf een leuk feitje. Het was namelijk de eerste achtbaan waar ik ooit in was gegaan. Na de Python hadden we een nieuw pretpark feitje geleerd: het doet heel erg pijn om in een achtbaan te gaan als het stortregent. Elke druppel voelde als een hagelsteen.

Iedereen kent je als een pretparkfanaat, en je praat ook met veel liefde over het ontwerp van parken. Zou je niet liever in dit ontwerp deel van pretparken willen werken dan in het management?

Het managen van een park gaat veel dieper gelukkig dan HRHR staat voor Human Resources. Binnen een bedrijf houden zij zich bezig met het aannemen van mensen en het in de gaten houden van het functioneren van werknemers. en economische hoofdpijn. Het werk van een leisure manager gaat ook diep in op het creëren van belevingen. Hierin komt dan ook de creatieve kant voor, met vragen zoals: wat wil je hebben in een pretpark; hoe wil je mensen verwonderen; hoe kan je zorgen dat mensen juist naar jouw park komen? Dat is wat ik wil gaan doen. Ik ben niet goed in tekenen, maar lekker brainstormen over hoe een attractie of parkdeel eruit moet komen te zien, lijkt me super.

Na de pijnlijke ervaring in de Python besloten we om naar Joris en de Draak te gaan. Ik heb het altijd wel een leuke achtbaan gevonden. Toch had Pim niet veel feitjes over deze houten achtbaan. Na onze haren in de wind te hebben laten wapperen in de race-achtbaan — ons karretje won de race overigens — gingen we even van een nieuwe regenbui schuilen in station de Oost. Hier wachtten we op de trein richting de Droomvlucht, de favoriete attractie van onze favoriete populist Geert Wilders.

Pim die kijkt naar het optreden van Virginie en Otto Charlatan

Pim die kijkt naar het optreden van Virginie en Otto Charlatan

Dit was net een paar weken nadat de virtuele wachtrij werd geïntroduceerd voor de Droomvlucht, dus onderweg in de trein had Pim een plekje in die rij gereserveerd. Bijna zonder wachttijd konden we de attractie in. Daar kreeg ik verhalen te horen over een verloren schoen van een pop en over hoe er ooit een deel kapot is gevallen. Het leukste feitje was toch wel dat de geur van de Droomvlucht een jaar lang op het pand te ruiken was, aangezien voormalig landelijk bestuurslid Ruben Bals de Droomvlucht roomspray bewaarde in de bestuurskamer.

des te meer is het indrukwekkend om te zien hoe Pim’s passie voor pretparken zelfs in dit detail door weet te schijnen.

Na ritjes in respectievelijk Villa Volta, Sirocco, de Vogelrok en het schommelschip — dat even stilgelegd werd nadat er een paar mensen tijdens de rit met een Palestijnse vlag gingen zwaaien — kwamen we bij nog zo’n parkshow aan. Deze show is van Virginie en Otto Charlatan. Pim was hier erg enthousiast voor, want het is schijnbaar de originele acteur van Otto. Nu zou ik zelf nooit parkacteurs uit elkaar kunnen halen, des te meer is het indrukwekkend om te zien hoe Pim’s passie voor pretparken zelfs in dit detail door weet te schijnen.

Wat is nou jouw favoriete pretpark ervaring tot nu toe?

Heb je even? De meeste actieve herinneringen aan pretparken zijn vrij recent. Het kijken van de opening van Baron 1898 tijdens de natuurkundeles, mijn bezoek aan Phantasialand. Maar ook simpelere dingen zoals een bezoek aan de Efteling met collega’s uit Toverland. Maar bovenaan staan denk ik de bijzondere dingen die ik heb meegemaakt in Toverland. De preview van Halloween in 2023, de opening van het vernieuwde Avalon, ook in 2023, en de vrienden die ik heb gemaakt binnen mijn team.

Om de dag af te sluiten deden we nog een ritje in de Python zonder de pijn van stortregen te voelen, een ritje in de Piraña waar vooral het gezin dat bij ons in het bootje zat nat werd, en een rondje in de kinderachtbaan Max & Moritz. Pim wilde nog even kijken of er nog een leuke pin was voor op zijn rugtas. Uiteindelijk stelde hij het kopen ervan uit voor een volgend bezoek, die waarschijnlijk toch weer razendsnel zal volgen.

Onderweg naar de uitgang wilde Pim nog even op de foto met Pardoes, de mascotte van de Efteling. Eenmaal bij de uitgang namen we afscheid, want hij ging weer terug het park in. Ik daarentegen stapte het OV in om naar Zeeland te gaan, gezellig langs mijn ouders voor een avondje.

En zo kwam een hele gezellige dag ten einde. Een dag waarin Pim zichzelf liet zien zoals hij zichzelf altijd liet zien als hij de kans heeft: een ware pretparkfan die waar je wel van moet houden. De tsunami aan pretparkfeitjes is een ervaring, maar zeker een leuke ervaring. Wil je zelf ook zo’n ervaring? Volgens mij is Pim altijd wel bereid mee te gaan naar een pretpark, dus vraag het hem vooral.