Vandaag zat ik in de trein en hoorde daar veel bezorgde mensen praten over de verkiezingsuitslag. Een jong meisje met een hijab had het erover dat ze er niet goed door had geslapen. Ze vond het verschrikkelijk dat kennelijk een kwart van de Nederlanders het prima vindt om haar vrijheid en menselijkheid zo in te perken. Dat brak mijn hart, en daarom moet ik dit kwijt.

Ik ben teleurgesteld in de uitslag. De PVV is ruim de grootste geworden. Een partij met haatzaaiende standpunten die hele bevolkingsgroepen tot tweederangs burgers degradeert. Ik ben boos en teleurgesteld dat dit is gebeurd in Nederland. Een land die wereldwijd bekend stond om haar tolerantie en acceptatie, en als voorvechter van persoonlijke vrijheden. Aan die tijd lijkt nu definitief een einde gekomen.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? En waarom hebben wij als links dit niet kunnen voorkomen? Het zijn gedachten die nu en de komende dagen en weken nog zullen spelen.

Een jong meisje met een hijab zei dat ze niet goed had geslapen van de uitslag. Ze vond het verschrikkelijk dat een kwart van de Nederlanders haar vrijheid zou willen inperken

Ondanks dat de uitslag misschien het tegendeel doet geloven, doen wij als linkse jongeren er meer toe dan ooit. Dit is niet de tijd om bij de pakken neer te zitten. Doen we dat? Dan geven we rechts vrijspel om onze rechtsstaat af te breken en alle progressieve en linkse plannen kunnen dan in de prullenbak. Juist nu hebben we als links de kans om ons te onderscheiden van verdeel- en heerspolitiek. We moeten nu strijden tegen discriminatie, en voor inclusie.
Hoewel links niet meer de hoogtijdagen zoals in de jaren ‘70 beleeft, zijn onze idealen nu harder nodig dan ooit. We moeten er alles op alles zetten om ervoor zorgen dat de politiek nog rechtvaardig en daadkrachtig klimaatbeleid uitvoert, dat we internationale solidariteit en samenwerking niet opgeven en dat we omkijken naar de kwetsbaarsten in de samenleving.

Onze rol als DWARS is nu meer dan ooit van belang. We vertegenwoordigen de stem van de toekomst, en het is aan ons om die stem krachtig en helder te laten klinken. Verandering komt niet vanzelf, en het is onze taak om actief bij te dragen aan de maatschappij die we voor ogen hebben. De boosheid, verdriet en bezorgdheid die we nu voelen moeten we daarom omzetten in activisme.

Ga de straat op. Stel je kandidaat voor een politieke partij. Sluit je aan bij een vakbond of andere sociale beweging. Pak je schrijfpen op. We hebben je nodig in de gezamenlijke strijd voor een inclusieve, duurzame en sociale toekomst. Want, hoe laat is het? Solidariteit!”