DWARS Wageningen bezoekt POL De Leemkuil in Wageningen-Hoog

Op 20 januari bezocht DWARS Wageningen POL (Proces Opvang Locatie) De Leemkuil in Wageningen-Hoog. Op 10 december was er door de gemeente een inspraakbijeenkomst georganiseerd voor een tweede POL in Wageningen. Op deze avond werd de mogelijkheid geboden om te gaan kijken bij POL die Wageningen al heeft. Die kans moest natuurlijk met beide handen worden aangepakt. Rosanne Groot, voorzitter van DWARS Wageningen, vertelt.

Normaal gesproken is een POL een plek waar asielzoekers die Nederland net binnen komen de eerste paar weken doorbrengen. In deze tijd wennen ze aan de nieuwe situatie en kunnen ze bijkomen van de reis. Ze krijgen hun advocaat te spreken en worden ingelicht over de procedures. Tegenwoordig is de normale procedure niet meer toepasbaar. Door de grote hoeveelheden vluchtelingen die een veilige plek zoeken in Nederland is de doorstroom van een POL naar een AZC (asielzoekerscentrum) gestagneerd. Deze mensen moeten dus een stuk langer op een POL blijven dan de bedoeling is. Toch zitten zij nog in een betere situatie dan de vluchtelingen die van noodopvanglocatie naar noodopvanglocatie het hele land door worden gesleept.

POL De Leemkuil ligt in het bos verscholen tussen de villa’s van het rijke Wageningen-Hoog. Vanaf Wageningen is het een flink stuk omhoog fietsen, maar eenmaal aangekomen worden we warm onthaald. Vier medewerkers van het COA (centraal orgaan opvang asielzoekers) die op deze POL werken zullen al onze vragen beantwoorden en ons een rondleiding geven over het terrein. Wat meteen opvalt is hoe veerkrachtig deze medewerkers zijn en hoe stevig ze in hun schoenen staan. Vergis je niet: deze mensen hebben een ontzettend moeilijke baan. Ze dragen de zorg over ongeveer 300 asielzoekers en moeten erop letten dat alles op rolletjes loopt.

Het COA ontvangt per vluchteling een bepaald bedrag van de regering. Door de wens van kleinschalige opvang is dit bedrag niet toereikend genoeg. Het COA heeft meer medewerkers nodig om deze kleinschalige opvang te leiden, maar niet iedereen zal geschikt zijn om op een POL of AZC te werken. Daarnaast  is het ontbreken van genoeg geld een van de redenen dat het niet mogelijk voor het COA is om genoeg opvanglocaties van goede kwaliteit te realiseren. De andere reden zijn de idioten die je elke dag op het nieuws ziet.

Rond de tafel op deze middag in januari zaten niet de idioten van de televisie. Elke persoon aan tafel was een nieuwsgierige burger die het opvangen van mensen in nood zag als een plicht van de Nederlandse staat. Ik vraag me af waarom we die tegenstanders daar niet zagen. Natuurlijk zullen er in Wageningen (als midden-links bolwerk) niet heel veel tegenstanders te vinden zijn, maar toch. Ik weet dat die mensen ook niet in AZC’s elders in het land met eigen ogen op klaarlichte dag zijn gaan kijken hoe het daar werkelijk aan toegaat. Wat ze zouden kunnen zien is iets anders dan ze nu voor ogen hebben.

Bewoners slapen op kamers met twee stapelbedden, dus er is ruimte voor vier personen. Ze hebben geen keuken, omdat op een POL alle maaltijden worden aangeboden in de eetzaal. Tot nu toe konden de kinderen nog niet naar school, omdat mensen in een normale situatie nooit langer dan 6 weken op een POL verblijven en kinderen volgens de wet na 6 weken pas naar school moeten. Nu de situatie is veranderd, doet men er alles aan om zo snel mogelijk een tijdelijk schooltje te maken hier. Stichting Vluchtelingenwerk is aanwezig op locatie voor ondersteuning. De wijkagent heeft ook een dag meegelopen op de POL en weet precies wie hij moet bereiken als er klachten komen van bewoners. In de eetzaal is de plaatselijke sjoelclub aan het sjoelen met de bewoners en de tafeltennisclub heeft van gewone tafels tafeltennistafels gemaakt. Twee keer in de week komen kapsters uit de buurt bewoners gratis knippen en er is een ruimte vol tweedehands kleding die ook onderhouden wordt door vrijwilligers. (Mannenkleding is dringend nodig!) Bewoners zitten op de gang met hun smartphone in de hand te kletsen (daar is de wifi ontvangst beter) en het contact met hun familieleden en vrienden te onderhouden. Buiten spelen een paar kinderen op wat op het eerste gezicht kinderspeeltoestellen zijn, maar eigenlijk zijn het outdoor fitnesstoestellen.

Na een uitgebreide rondleiding wordt binnen nog een keer met koffie, thee en koekjes rondgegaan. Het gesprek gaat over het gebrek van positieve media aandacht voor vluchtelingenopvang. De communicatieadviseurs van het COA lukt het niet om de positieve berichten in de landelijke pers te krijgen.  De medewerkers zelf hebben het veel te druk en denken er niet aan om een persbericht uit te sturen bij activiteiten op de asielzoekerscentra die wel nieuwswaardig zijn. Dus mocht er nog een communicatiewetenschappen afgestudeerde thuis zitten…?

De conclusie van dit bezoek is duidelijk: iedere persoon met een mening (voor of tegen) in het vluchtelingendebat moet eens gaan kijken op een AZC en niet zoals onze koning alleen naar de lege stapelbedden, maar echt het gesprek aangaan met de medewerkers en bewoners.